Cyprian Kamil Norwid “Moja piosnka”

Utwór ten powstał w czasie pobytu Norwida w Stanach Zjednoczonych w 1854 r. i nigdy nie został ogłoszony za jego życia.

MOJA PIOSNKA

Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba
Podnoszą z ziemi przez uszanowanie
Dla darów nieba,
Tęskno mi, Panie.

Do kraju tego, gdzie winą jest dużą
Popsować gniazda na gruszy bocianie,
Bo wszystkim służą,
Tęskno mi, Panie.

Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony
Są jak odwieczne Chrystusa wyznanie:
"Bądź pochwalony!"
Tęskno mi, Panie.

Tęskno mi jeszcze i do rzeczy innej,
Której, już nie wiem, gdzie leży mieszkanie,
Równie niewinnej…
Tęskno mi, Panie.

Do beztęsknoty i do bezmyślenia,
Do tych, co mają tak za tak, nie za nie —
Bez światłocienia,
Tęskno mi, Panie.

Tęskno mi ówdzie, gdzie któż o mnie stoi?
I tak być musi, choć się tak nie stanie
Przyjaźni mojej!
Tęskno mi, Panie.

Cyprian Kamil Norwid przyszedł na świat dnia 24 września 1821r roku w Laskowie- Głuchach, umarł natomiast 23 maja 1883 roku w Paryżu. Jego debiut poetycki nastąpił na początku lat czterdziestych dziewiętnastego wieku. W pisanych w tym okresie poezjach dał wyraz nastrojom społeczeństwa polskiego, które jeszcze nie zdołało się otrząsnąć z szoku wywołanego upadkiem Powstania Listopadowego. W roku 1842 rozpoczął swą wielka podróż po Europie, która wiodła go przez Niemcy, Włoch i Niderlandy. Wypadki roku 1848 śledził wspólnie ze Zygmuntem Krasińskim w Rzymie. W roku 1849 wyjeżdża do stolicy Francji, skupiska polskiej emigracji. Cały czas tworzy. Pisze wtedy, m. in.: "Wigilię", "Niewolę", "Psalmów-psalm". Jego twórczość nadawała polskiemu romantyzmowi nowy wymiar. W wyniku chłodnego przyjęcia ją przez czytelników, a także powodu zawodu miłosnego (Marii Kalergis) i nieustannych problemów wynikających z braku wystarczających funduszy na życie, zdecydował się wyjechać (1852) "za chlebem" do Stanów Zjednoczonych. Pracował w Nowym Jorku jako grafik przy wystawie światowej. Powróciwszy do Paryża oddaje się pracy twórczej. Pisze wtedy "Czarne kwiaty i Białe kwiaty", zaś w roku 1863 publikuje tom swych poezji, ale książka nie wzbudziła prawie żadnego zainteresowania czytelników. Inny jego ważny zbiór poezji, mianowicie "Vade mecum", nad którym pracował w latach 1865-1866, w ogóle nie został wydany. Większość zatem dorobku twórczego Norwida za jego życia pozostawała we wersji rękopiśmiennej (np.: "Noc tysięczna druga", "Wanda", "Za kulisami", "Pierścień Wielkiej Damy".).

Swą egzystencje naznaczoną bólem i cierpieniem, Cyprian Kamil Norwid zakończył w przytułku św. Kazimierza pod Paryżem. Został pochowany na cmentarzu Montmorency w Paryżu. Na trumnę zrzucili się jego przyjaciele. Twórczość tego wielkiego poety została przywrócona literaturze polskiej przez Zenona Przesmyckiego.